Dag 1
Drenthe barst van de prachtige natuur, het was mooi helder weer buiten maar er woelde een onrustige storm vanbinnen. Heel gespannen voor wat komen zou, maar de zin was er wel. De vrouwen welke ik leerde kennen waren lief maar helaas voelde ik me zelf anders. Ik was de Belg, de roker, de jongste en diegene met het minst, naar mijn mening, actieve trauma. Alhoewel ellende niet te wegen valt. We wandelden in stilte en ik merkte dat ik me niet of moeilijk kon overgeven. Er heerste nog te veel stoorzenders; menstruatie, honger, zware rugzak en 1001 vragen over wat komen zou. Het wandelen was mooi, de verhalen van de vrouwen een groot contrast. De spellen en vragen deed ik actief en netjes mee en in hoog tempo liep ik voorop tijdens de wandelingen. Maar een echte overgave of echt van de stilte kunnen genieten lukte me niet. Of nog niet? Het leed dat ik had was oud leed en ik voelde me schuldig dat ik de mensen zou gaan lastigvallen met deze oude wonden. Deels bewust en deels onbewust maakte ik plaats voor een ander.
Dag 2
De dag begon met het enthousiaste idee om meer over mezelf te delen vandaag. Ook ik mocht er zijn, ook ik ben hier met een reden. Emotioneel opgestaan maar wel content met het alleen zijn. Het werd een bewogen dag. In de stromende regen zijn we de wandeling van ongeveer 20 mooie kilometers door het prachtige Drenthe begonnen. Heel moedig hadden we de eerste paden met diepe plassen vermeden, als een soort elegante antilopen. Tot het moment dat er zo’n diepe plas ons tegemoet kwam. Deze konden we niet overbruggen zonder er volop in te gaan. Weerstand. Twijfel. Er toch door. We stonden in het koele boswater tot aan onze knieën. Plezier. Speelsheid. Het kleine meisje in ons werd wakker. Veel adrenaline. Vrolijkheid. Een natuurlijke high. Vandaag had ik veel gedeeld met de groep, mijn podium gepakt. Voor het eerst in mijn leven had ik iets bovennatuurlijk gevoeld. Het is moeilijk te omschrijven, maar ik voelde een fysieke aanval in mijn rug terwijl er niks of niemand mij aanraakte toen ik dieper vertelde over mijn verlatingsangst. Deze bijzondere dag zal mij eeuwig op het netvlies staan en bracht een handjevol nieuwe inzichten.
Dag 3
Wederom begon de dag vol emoties maar deze keer was het gecombineerd met slecht slapen en dat betekent voor mij helaas labiel zijn, alles harder voelen boven op de reeds bestaande hoge voelsprieten. Afgelopen nacht droomde ik dat mijn zoontje mij riep, en dat was het teken voor mij dat het avontuur hier klaar was. Hoe ging ik deze dag voltooien? Fysieke en emotionele uitputting en geen weerstand. Het vele “sterk “zijn, wat diepgeworteld is in mijn vezels ging vandaag uit zijn voegen treden. Dat voelde je aan elke cel. Was ik hier wel veilig genoeg? De vermoeidheid maskeerde ik met flauwe grapjes en druk gedrag, zo hield ik het langste stand. Bij het incheckrondje door de coach (even een moment dat er aan iedereen wordt gevraagd hoe het met hen gaat alvorens we aan de wandeling begonnen) gaf ik bijna huilend aan dat het wisselvallig weer wordt. De persoonlijke opdracht van de coach voor mij was om te proberen in het nu te leven, en ik wandelde de eerste 3 kilometer alleen. Hoewel ik me begaf in een adembenemend landschap, het leek wel een steppe in Afrika, kon ik alleen maar naar de zon kijken, het was te overweldigend om de omgeving te aanschouwen. Het was gewoonweg te mooi om eraan toe te geven. Later die dag brak ik, mijn pijnlijke been nam de regie over en ik kon niet meer optimaal genieten. Boosheid, frustratie, ik was niet meer in staat te communiceren. Als een koppig kind dat zijn zin niet kreeg, schopte ik boos tegen steentjes en takjes, mijn armen waren steevast gekruist als iemand me probeerde te bereiken. Zoals het wisselvallige weer voorspelde vond ik gelukkig nieuwe energie om weer tot mezelf te komen en de dag met heel veel liefde af te sluiten.
Het werd een onvergetelijk avontuur, een ontmoeting met mezelf en leuke vrouwen, een openbaring, een stukje meer zelfkennis en een herinnering wat mijn hart voor altijd zal warmen.
