Avond 1
Zenuwachtig, bang voor het onbekende. Toch heb ik er zin in. Zin in het avontuur. Bang voor de gedachten die zonder afleiding zullen komen en stromen. Maar uitstellen kan niet meer. Streven naar innerlijke rust. Het avontuur begint op het terras. Ze zeggen dat mensen die alleen durven eten in een restaurant sterke karakters hebben. Bij dat idee sluit ik me aan. Twee biertjes en een heerlijke spaghetti laten mijn zenuwen verzachten.
Een kraakgroen domein heet me welkom en ademt rust. Een stokoude en gigantische abdij leidt me door vele gangen naar mijn sobere kamer. Tijdens het uitzetten van mijn telefoon (1,5 uur na aankomst) merk ik dat ik vrijwel onmiddellijk zoekende en semi treurig word. Toch zet ik dat onding niet meer aan tot zondag.
Sofie ik daag je uit!
De eerste meditatiesessie zit erop. Enigszins teleurgesteld omdat we geen voorstelrondje hadden. Wie zijn deze vrouwen? Waarom zijn ze hier? Er zijn 3 Sofies, wie zijn de Sofies dan? Zijn Sofies problematisch? 1001 vragen en 0 antwoorden. Dat is nieuw voor me. Het sociale beest wordt getemd en moet zich met zichzelf bezighouden Dat wist ik en daarvoor zijn we hier. Toch is het nog onwerkelijk en vooral onnatuurlijk voor deze grote prater. Een onrust en onwennigheid ging door de zaal heen tijdens de meditatie en ik had het idee dat ik als enige bewoog. Werden mensen en vooral mijn directe buurvrouw onrustig door mij? Ik probeerde mij over te geven aan de zachte lieve stem van onze begeleider en ging stotterend de meditatie door.
De korte avondwandeling in de prachtige natuur bood verlichting maar het was ook een alarmsignaal. Het is aan mij, alleen aan mij, en niemand anders.
Side note 1 : Monkey brain, van tak naar tak slingeren gedachten maar toch zijn ze verbonden met elkaar .
Dag 1
Helaas wakker geworden na een slechte nacht. Het oude pand kraakte aan alle kanten, het bed was muurhard, en buiten hoorde ik de vrijdagavond van Gent. Voor het eerste stroomde gedachten als een woeste zeegolf door mijn hersenpan. Gelukkig waren het geen nare gedachten en die had ik wel verwacht. Er heerste een kort moment van paniek, maar de innerlijke steun van familie en vrienden gaf me moed en diep vanbinnen wist ik dat ik sterk ben.
Door de oorverdovende wekker werd ik wakker en meteen was ik zoekende naar een nieuw ochtendritueel. Een ritueel zonder onmiddellijke koffie en sigaretten ter beschikking. Om mijn rookverslaving in stand te houden moest ik ongeveer 1 km wandelen dus meteen sprong ik de douche in en spoelde de vermoeidheid gedeeltelijk van me af.
De frisse buitenlucht deed me goed en aangezien ik zo ontzettend moe was vond ik het even niet erg om niet te praten. Het ontbijtbuffet was sober, dat is wel de rode draad geweest van dit weekend, soberheid en geen afleiding, weinig pracht en praal.
Door de dag heen merk ik dat ik me niet slecht voelde en dat had ik niet verwacht. Hield ik een rem op? Of voelde ik me echt gewoon ok? Voor het eerst keek ik in de spiegel en dacht ik te weten waarom ik een onderoog correctie wil in de toekomst, ik zag vermoeidheid, verleden en littekens. Zien mensen dit ook als ze naar mij kijken? Komt daar mijn schaamte vandaan? Wil ik deze schaamte wegknippen? Weer 1001 vragen en geen antwoorden of iemand om mee te sparren of bevestiging te krijgen.
Tussen de meditatiesessies door was er veel tijd om op te vullen en geen schermen om je af te leiden of bezig te houden. In de mooie tuin zag ik andere huisgenoten of Sofies (of wie zijn de Sofies) ronddwalen net als ik, zoekende in wat te doen en nog onzeker wat daarbij te voelen. Het was onwennig voor iedereen. Opeens was er stilte en rust, maar nog niet in de lichamen en hoofden.
Je eigen kamer om op terug te trekken was fijn want dan was je alleen met de onwennigheid. Genieten en mezelf overgeven wilde ik, niet het “uitzitten”. Het voelde soms als een eerdere opname, anno 2006 maar dan nu in een ouder lichaam en geest met meer bagage maar ook meer levenswijsheid.
De 2de meditatiesessie ging beter maar ik sta erom bekend dat ik mediteren moeilijk vind. Constant ben ik afgeleid, jeuk, drang om te bewegen, pijn aan de onderrug, fixatie op geluiden van mezelf en geluiden van een ander. Mediteren is een vaardigheid, leerde ik van de begeleider, het is trainen en oefenen. De gedachten dat ik ADHD zou hebben spookten meermaals door mijn hoofd. Het leek alsof ik als enige niet kon stilzitten.
“Het is wat het is” probeerde ik te bedenken en de volgende woorden van de begeleider zal ik nooit meer vergeten.
STOP MET JE EIGEN HART TE BREKEN. ELKE KEER ALS JE OVER JEZELF OORDEELT, BREEK JE JE EIGEN HART.
Het ging beter en dat gaf me moed voor de volgende sessie.
De koffiepauze bevond zich in de gang, 10 minuten koffiedrinken met 9 lotgenoten voelde als een uur. Je hoorde niks, behalve het kraken van de speculaasjes. Weer 1001 vragen en geen antwoorden. Hebben jullie goed geslapen? Heb ik jullie wakker gehouden met mijn eeuwige gewoel en gekraak? Maar dat zal ik nooit weten.
Later op die middag besloot ik niet naar buiten te gaan maar te gaan wandelen op het prachtige domein. Buiten is er een drukke markt en herrie, veel geluiden en mensen die me zullen aanspreken, want dat gebeurt nu eenmaal elke keer. Leveranciers op het domein vroegen ook dingen aan mij. Het staat op mijn voorhoofd blijkbaar. Het proces wilde ik respecteren. Tijdens de korte wandeling vroeg ik me af waarom ik me nog steeds goed voelde, en ik hoopte dat ik mezelf kon geloven.
Bij het middageten kwam ik tot een aantal inzichten/ afspraken met mezelf :
* Minder praten om leuk gevonden te worden (hier viel de druk weg)
* Bevestiging van anderen minder nodig gaan hebben
* Minder telefoon
* Meer alleen zijn
* Gaan genieten van de stilte in het dagelijks leven
* Meer in het moment gaan leven
Wat had ik een zee van tijd en duurde de dag lang. Langzaam werd ik moe maar toch voelde ik me nog steeds ok en soms voelde ik me cool in men “cel “. Het gevangenisleven zal vermoedelijk ook een beetje zo voelen bedacht ik me.
Side- note 2: Sofie betekent wijsheid = mensen die beseffen dat ze rust nodig hebben = daarom 3 Sofies?
De derde meditatie ging goed.
Het was een ligoefening en daarom had ik minder lichamelijk ongemak en kon ik me beter overgeven.
Bij de slotmeditatie van deze sessie weken mijn gedachten af naar het volgende inzicht ;
BEN IK ALTIJD BANG GEWEEST OM ALLEEN TE ZIJN ZONDER REDEN? HEB IK GELEEFD VANUIT ANGST IPV TE ONTDEKKEN OF ER NARE GEDACHTEN KOMEN? DEZE ZOGEZEGDE NARE GEDACHTEN KOMEN NU NIET IN ME OP, OF IS HET EEN ANGST DAT IK ENKEL VOEL ALS IK BUITEN BEN?
Side – note 3 : ik was overal de eerste, FOMO angst?
De verveling ging toeslaan en ik besloot toch naar buiten te gaan. Het was zeker niet de drang om met mensen te praten, eerder was het doelloosheid en nieuwsgierigheid naar het dorpje.
Onderweg zag ik drie lotgenoten waarvan eentje tegen mij begon te klagen over opgeven.
Zelf was ik dat niet van plan dus ik merkte op dat ik het korte en tevens verboden gesprek snel afkapte en vervelend vond.
Mijn aangekochte veel te dure taartje smaakte niet maar wel was ik heel blij met mijn nieuwe kleurrijke happy socks van de wereldwinkel in het dorpje.
De terrassen boden zich aan met een occasionele goudgele zonnestraal maar ik besloot niet nog meer geld uit te geven en ook wilde ik geen alcohol drinken, want ik wilde voelen wat ik echt voelde.
Maar wat voelde ik? Op dat moment was het verveling, benieuwd wat vrienden en familie deden en heel af en toe drang naar de telefoon. Het eindeloze scrollen en je hersenen volduwen met overbodige informatie.
Terug in het kamertje voelde het als thuiskomen, een veilige plek. De tijd ging traag...
De woorden van sessie 4 welke ik wil onthouden zijn;
ACCEPTATIE. GEDACHTEN KAN JE NIET VERANDEREN OF STUREN. JE KAN ZE WEL MILD ONTVANGEN EN ACCEPTEREN.
Meditatie is leuk als het lukt maar niet leuk als je er maar niet inkomt.
Bij mij was de allergrootste stoorfactor > RUGPIJN.
Er was geen houding te vinden waarbij die zeurende onderrug niet pijn deed.
Heel jammer en daarbij frustrerend. (Accepteer ze? )
De teksten welke de begeleider voorlas waren interessant en de vlagen waarin de mediatie wel werkte gaven me een gevoel van warme kalmte. Heel af en toe was ik een beetje treurig, maar echt heel droevig was ik niet. Ik was vooral aangenaam verrast dat ik dan toch alleen kon zijn. Ook al was het dan relatief kort van tijd, in het dagelijkse leven was ik nog nooit alleen, altijd in een relatie, altijd druk, altijd geluiden en mensen om me heen.
Later op die avond toch een zwaar moment. Het laatste uur begon de eenzaamheid te wegen en had ik last van heimwee en verveling. Het eten zonder te kunnen praten vond ik zo ongezellig, ik was er even klaar mee. De neiging om te weten hoe het ging met het thuisfront was sterker dan mezelf. Droevig, maar ook dankbaar. Ik kreeg heel sterk het gevoel dat ik goud in handen heb thuis en dat wilde ik nog meer koesteren.
Droevig omdat ik dat mis.
Droevig omdat ik dat wil.
Droevig omdat ik denk dat de wereld altijd maar doordraait, ook zonder mij.
Doorzetten was de boodschap.
Sessie 5! De beste van allemaal!
Zeurende rugpijn bleef aanwezig maar ik kon goed ontspannen tussendoor. Het voornemen was om aan de laatste kilometers te beginnen door de prachtige maar enorm grote abdij en dan te beginnen aan een goede nachtrust. Een onverwachte korte avondwandeling had me een nieuw inzicht bezorgd. Ik liep door het stadje, het was schemerig, onbekend en heel rustig op straat. Het weer was slecht, ik liep alleen en langs de kant van de weg zag ik allemaal campers en bestelwagens. Het type wagens waarvan ik in gedachten word ingesleurd en verkracht in worst-case-scenario. Toen besefte ik dat ik niet bang was van de gedachten of nare ervaringen binnenin, maar dat ik bang was van de wereld en de vreselijke dingen die kunnen gebeuren.
De dag werd toch met een gevoel van trots beëindigd. Trots dat ik deze boeiende dag goed voltooid had (de vrouw die me aansprak over opgeven zag ik teleurgesteld op haar bank voor de TV liggen in gedachten.) Van stilte kan je wel degelijk genieten, maar het is een leerschool en vraagt discipline maar ik voelde me zeker bereid dat te leren. Het gevoel van droevigheid maakte plaats voor trots en een opgewekte interesse voor dit hele gebeuren.
Dag 2
Ongelooflijk hoe snel een mens kan wennen, ik werd wakker na een goede en vredige nacht. Bij het ochtendkrieken, 7h ongeveer, liep ik door de abdij alsof het mijn tweede thuis was. Het vriendelijke personeel herkende me en ik voelde me goed. Wel blij met het idee dat ik straks naar mijn knus huisje kon gaan maar met goede zin om deze dag goed te voltooien. Het warme gevoel van dankbaarheid overheerste deze regenachtige en frisse ochtend dus ik vond het tijd om even te noteren waarvoor ik dankbaar ben.
* Gezondheid
* Gezin
* Familie
* Vrienden
* Zelfkennis
* Natuur
* Werk zodat we leuke dingen kunnen doen
* Wie ik ben
De volgende zaken heeft dit stilteweekend me tot op heden gebracht:
* Dankbaarheid
* Inzicht in het alleen zijn
* Handvaten om te mediteren
* De angst zit niet vanbinnen, maar de angst is voor de buitenwereld
* Stilte is niet erg
* Je kan meer dan je denkt
* Telefoongebruik kan een stuk minder
* Zen zijn is heerlijk
Sessie 6
De begeleider had vrijdag al aangegeven dat de mogelijkheid bestond dat we zondag met ons hoofd al richting huis zouden staan. Door de dag heen merkte ik op dat ik al aan het inpakken was, ik bracht een bezoekje aan de souverniershop en ik betrapte mezelf erop dat ik vaak aan het fantaseren was over thuiskomen en vooral weer contact hebben.
Tijdens deze sessie ging ik mezelf begeleiden; Het is OK dat je deze gedachten hebt, maar we gaan even terug naar de ademhaling.
Deze sessie bestond uit 25 min (!!!) mediteren dus best wel lang voor een leek als mezelf. Het gaf een oase van rust, en ik sprak met mezelf af dat ik dit thuis ook zou proberen.
Side-note 4 : Maaggeluiden zijn irritant.
Sessie 7
Uit deze sessie wil ik aan aantal dingen meenemen:
* Je bent je emoties niet, er is een verschil: ik ben verdrietig OF er is een emotie van verdriet
Stilte is goed voor:
* Gezondheid, dit is maatschappelijk aangetoond
* Creativiteit
* Stressvermindering
* Zelfkennis
Helaas ging ik deze sessie door als een vis op het droge, zoekende naar een houding voor de rug welke niet moordend was. Helaas had ik deze niet gevonden dus ik beschouwde deze sessie als matig.
Het stilzitten ergens buiten in de zon was een wezenlijk verschil met afgelopen vrijdag toen ik net arriveerde bij de abdij. Toch verlangde ik naar thuis. Het middagmaal was gezelliger dan eerdere maaltijden, ook al werd er nog steeds niets gezegd, we zaten knus bij elkaar en ik voelde verbondenheid.
Na de lunch besloot ik toch mijn telefoon aan te zetten. Conclusie? NIKS GEMIST.
Het idee om te willen weten wat internet met me deed was sterker dan mezelf en ik wilde die eventuele stress nog meenemen in de volgende sessie. Maar het deed me weinig tot niks. Onthouden voor thuis wanneer we weer aan de 4-5 uur schermtijd zitten!!
Sessie 8
Heel moeilijk om mijn hoofd erbij te houden, ik was al onderweg naar huis. Wel bracht het me weer een beetje kalmte en rust.
Het einde was in zicht. Cappuccino missen we altijd als we op vakantie zijn dus ik besloot om er eentje te gaan verorberen op een zonnig terras. Na 2 minuten werd ik weer ongewenst aangesproken door een eenzame man, dus pinnen en gaan.
Sessie 9
Dit was een heel interessante sessie. We deden een visualisatie over een oude burcht. De begeleider nam ons mee in gedachten een burcht in, kamer voor kamer, tot we in onze eigen kamer van rust kwamen. Deze oefening kwam heel goed binnen, en ik vloog letterlijk door mijn fantasie heen.
Daarna was het back to life and back to reality. Heel onwerkelijk om terug te praten en heel onwerkelijk dat ik weer vertrek, zonder deze 9 vrouwen te leren kennen.
Thuiskomen was fantastisch, ik merkte op dat ik steeds sneller ging rijden naarmate ik mijn stalletje rook. Uiteraard was het wennen, maar de eerste knuffel met mijn prachtig gezin was warm en stilde de heimwee welke ik twee lange dagen had gevoeld. Wat volgde was urenlang theatraal vertellen en een massa foto's laten zien.
Mijn concrete plannen voor de nabije toekomst zijn :
* Een verslag maken van dit prachtige weekend ( check)
* Een Macbook bestellen zodat ik een website kan maken ( check)
Later op de avond voelde ik een zeurende hoofdpijn opkomen. Hoogstwaarschijnlijk van mijn eigen woorden en drukte. Praten vond ik fijn maar de wereld voelde wel heel druk aan, het verkeer was chaotisch geweest, de muziek storend. Gelukkig was het een genot samen op de bank te liggen en te gaan slapen in je eigen knusse bedje.
Paniek in de ochtend. Mijn zoontje start zijn dag op met Youtube. Om precies te zijn kijkt hij naar een ADHD-er , welke 6000 woorden per seconde uitspuwt over gamen en onzin. Als een hert spurtte ik naar buiten. Daar probeerde ik mijn telefoon minimaal aan te raken, maar wat was dat moeilijk.
Een vreemde gewaarwording, alles wat zo gewoon was, voelde opeens anders.
