Kroatië 2025
Vrijdag 19 september 2025
Doodmoe en met haar in de froes. Afgelopen nacht maar twee uurtjes geslapen.
Dit avontuur werd mijn eerste reis alleen – tenminste, met zo’n lange afstand.
Een dag voor vertrek kreeg ik een mail van Ryanair met veel toeters en bellen.
Ze voorspelden lange wachtrijen en adviseerden ons drie uur op voorhand op de luchthaven van Charleroi te zijn.
Angstig als we waren, reden we omstreeks 8.30 uur fileloos de Brusselse ring over.
Onze vlucht naar Zadar zou pas vier uur later vertrekken.
Een paar dagen eerder had de moeder van mijn beste vriendin besloten mee te gaan.
Onderweg kletsten we gezellig, rookten en aten bokes.
Voor deze reis had ik minstens twee weken in complete spanning gezeten.
Het eeuwige dilemma
Langs de ene kant wil ik leven en ontdekken, reizen en dingen meemaken.
Maar de keerzijde van die avontuurlijke medaille is de pijn die ik voel wanneer ik mijn gezin “moet” missen.
Natuurlijk leef ik met hen ook, maar ik ben altijd overtuigd geweest dat een mens ook dingen zonder zijn gezin moet doen. Je eigen identiteit zoeken of bewaren.
Het gemis went in principe nooit, ook al zijn we het met ons drietjes zo gewend...
Het vertrek was dus zwaar. Bovenop mijn vliegangst is het altijd moeilijk om de familiedeur achter je dicht te trekken en daadwerkelijk te kiezen voor je eigen geluk.
Na een lange wachttijd in een van de lelijkste luchthavens ooit, en met een flinke brok spanning in de maag, gingen de deuren van het vliegtuig dicht. Het opstijgen was zoals gewoonlijk machtig en doodeng tegelijk.
Zodra we op hoogte vlogen en de flamboyante stewards de drankenservice begonnen, zakte mijn hartslag weer naar normaal.
Ik bestelde een biertje van zes euro, muziek in de oren, en probeerde te genieten van het landschap vanaf tien kilometer hoogte. De zeer korte vlucht verliep vlekkeloos en op schema.
Bij aankomst in Zadar borrelde meteen het enthousiasme in me op.
Ik sta erom bekend de eerste avonden van zulke tripjes hyper te zijn: te veel drinken en stuiteren.
We sliepen in een prachtige villa in het dorpje Sukosan.
Het was een mooi plekje, met jachthaventje, zonnig terras en later die avond een door wijn doorweekt dinertje.
De villa was 100% in orde. Alles was schoon en nieuw.
Een zee van ruimte, wat een behaaglijk gevoel gaf. We deelden de villa met zes personen, dus ruimte was wel nodig.
Zaterdag 20 september 2025
De dag werd rustig opgestart. Het was wennen om helemaal niets te doen.
Met zes kettingrokers leek de ochtend meer op een ziekenhuis vol kuchende mensen.
Voor mijn gevoel misten we enkel de baxters nog.
We liepen elkaar nooit in de weg; alles verliep gemoedelijk.
Toch sloeg de onrust toe en smeedden we plannen om naar het centrum van Zadar te gaan.
Kroatië kende ik nog van tien jaar geleden: mooie en gezellige steden, kiezelstranden, prachtige natuur en vele eilanden. Zadar stelde niet teleur. Het was toeristisch, maar niet té toeristisch.
Gezellige steegjes en oude gebouwen, allemaal met een Romeinse toets.
Er was volop keuze om te eten en drinken.
Aan de promenade stond het beroemde zeeorgel.
De golven en de wind produceerden lucht in dit bouwwerk van zeventig meter onder de grond.
Hierdoor ontstonden klanken en akkoorden, alsof je naar een echt orgel luisterde.
Het gaf een heerlijk gevoel: de zon op je gezicht, kijkend naar de eindeloze zee, met muzikale tonen op de achtergrond.
Op die plek leek het op een volksfeest, inclusief locals in uniform en Kroatische muziek.
Later die avond aten we in een pittoresk Italiaans restaurant. Het was leuk: lachen, genieten en vooral een enorm gevoel van dankbaarheid dat dit allemaal kon.
Zondag 21 september 2025
Een goede nachtrust is heilig, dus ik was blij dat ik fris en monter opstond.
Heimwee had ik gelukkig niet heel erg. Het was er wel, maar niet overheersend.
Ontspannen bleef moeilijk, maar met vlagen lukte het me wel – al dachten de meeste mensen rondom mij daar anders over. (Close enough ;))
Die dag bezochten we een mooi strandje.
We sprongen als kinderen de blauwe zee in vanaf de kade en genoten van een heerlijke lunch aan een muzikale strandbar.
De Kroaten zelf vonden we wat stug, maar het land bleef ons telkens verrassen.
Het werd een heerlijke dag, waarbij elke zonnestraal deed denken aan emigratie.
Wat was het leven mooi in de zon!
De laatste avond draaide uit op een mislukte barbecue, maar met veel spelletjes en gelach werd het toch gezellig.
Maandag 22 september 2025
De dag nadien was het zover: deze keer zou ik alleen terugvliegen.
De vlucht vertrok pas om 19.00 uur, dus ik kon nog even genieten bij het zwembad.
Het werd een partijtje veel te vroeg inpakken en op de klok kijken, maar gelukkig tikte de Kroatische zon me toch nog af en toe aan.
Van tevoren had ik opgezocht of ik kon roken op de luchthaven van Zadar.
ChatGPT en Google verzekerden me van wel. Dus veel te vroeg ging ik inchecken en langs de controle.
Uiteindelijk bleek dat er werken waren, waardoor het buitenterras voor rokers niet beschikbaar was.
Zucht...
Al wandelend van souvenirwinkel naar dure bar en terug, kwam ik een jongen tegen met een smeulende sigaret in zijn hand.
“Can you smoke here?” vroeg ik.
“No, you can’t, but they don’t say anything about it!”
De rebel in mij kwam boven en stiekem stonden we samen te roken.
Vlak voor het boarden had ik nog een naar telefoongesprek met familie en ook hoorde ik via de app dat er ruzie was tussen mijn vrouw en zoon. Wat een rotgevoel om in te stappen...
Het vliegtuig was rommelig, druk en vies. Ik voelde me opgepropt en angstig.
De bijna onverstaanbare piloot sprak over turbulentie en gordels vastlaten gedurende de gehele vlucht.
O nee, daar gingen we. Ik dook meteen in mijn headset en documentaire en probeerde mezelf wijs te maken dat ik in een hobbelige busrit zat.
Voeten aan de grond! Het was goed om dat te voelen.
Het avontuur zat erop – en was absoluut voor herhaling vatbaar!
