Vakantie 2025
Een jaar werken is lang, te lang. Onze zomervakantie 2025 hadden we al geboekt in september 2024 (!). De torenhoge prijzen en drukte op de campings hadden ons in die haastige positie geduwd. Deze keer kozen we voor een strandloze vakantie: geen zand, geen zeebriesje en geen eindeloze zandkorrels in de douche. We gingen voor groen, bos, heuvels, pittoreske dorpen en kastelen.
Dordogne, here we come!
Na het filetrauma van vorig jaar op de Route du Soleil (a.k.a. horrorroute) verliep deze roadtrip vlekkeloos. Geen minuut hebben we ergens vastgestaan. Waar de snelwegen smetteloos en autovrij waren, was het contrast met het mierennest in de tankstations des te groter. Het leek alsof de mensenmassa uit de lucht was gevallen, rechtstreeks uit een UFO gestapt. Vuile toiletten, water op de grond, een lange sliert zuchtende vrouwen en jengelende, vermoeide kinderen. Op al hun gezichten stond te lezen: RUIM BAAN, IK WIL AAN MIJN VAKANTIE BEGINNEN!
Tussen heel veel bomen en een wirwar van racebaantjes lag onze kleine, bosrijke camping. We made it!
De eerste dagen zijn altijd een beetje wennen: de plek verkennen en acclimatiseren.
Om onze gammele koelkast te vullen, reden we naar de plaatselijke Carrefour. Deze hypermarkt bleek het New York onder de warenhuizen: duizenden vierkante meters aan gillende producten. Een overaanbod aan rommel en hectiek. Voor drie mensen met niet vastgestelde ADHD werd dit een zware klus. We praatten onszelf moed in en na anderhalf uur pure focus hadden we de broodnodige boodschappen. De rest van de dag brachten we heerlijk op de camping door.
We werden wakker met een fris briesje en regen. ChatGPT hielp ons een geschikt uitstapje te vinden. Kernwoorden: slecht weer, druk en snel afgeleid 7-jarig jongetje. Het werd een bezoek aan een middeleeuws kasteel. Het kasteel was prachtig, de dag gezellig (op een boze bui van onze zoon na), maar eerlijk is eerlijk: we wachtten op de zon. De wisselvalligheid van regen en zon begon bijna vervelend te worden.
De derde dag hadden we met veel bombarie bestempeld als de ULTIEME ZWEMBADDAG. Een mens kan beter geen verwachtingen hebben, zeggen ze... Maar hoe leer je dat? De avond ervoor hadden we drie weerapps gestalkt: de langverwachte zon zou komen?!
Stoïcijns zaten we aan het mooie zwembad — met vest aan en een humeur onder nul. Geen zon. Koud en hunkerend naar het zonnige zuiden. Af en toe vingen we flarden op van gesprekken van Nederlanders om ons heen.
Alle neuzen wezen richting Spanje. Want in Spanje, in Spanje...
Om drie uur ’s middags ging het goudgele licht aan. Een warm deken, een lach, een zucht van opluchting op het gezicht van alle toeristen. De energie die vrijkwam van de zon was voelbaar. Onze huid kleurde in snel tempo roodbruin en we genoten intens van dit geluk. Deze kraker van een dag sloten we sportief af met de wedstrijd Engeland – Italië van het vrouwen-EK.
Moedig ging de wekker om zes uur. Het plan was om door schattige dorpjes te wandelen.
Zoals twee jaar eerder was ik zogenaamd in training voor de Dodentocht. Of beter gezegd: ik hóórde in training te zijn...
’s Nachts werd ik zwetend en in paniek wakker door een nachtmerrie over mijn zoontje. Ik moest hem redden uit tientallen hindernissen. Vreselijk! Maar gelukkig had ik hem kunnen redden.
De wandeling werd verschoven naar de middag.
Als een dolende landloper liep ik door de berm van een drukke N-weg. Alle passerende auto's schoven een stukje opzij. De plattelandswegen had ik vermeden uit angst. Het idee van loslopende honden terwijl ik eenzaam en verlaten rondliep, duwde me de ongezellige berm in. Het sprookjesachtige kasteel en vooral de straatjes eromheen waren leuk om te zien.
De Dordogne telt duizend kastelen en elke keer als je er één ziet, krijg je een kijkje in het middeleeuwse tijdperk. Indrukwekkend en mooi.
Volgende stop: La Roque-Gageac. Voor het eerst in ons leven hadden we zin in toerisme: slenteren door te krappe, drukke winkeltjes, rommel kopen en een veel te duur ijsje eten. We misten dat op onze rustige camping. Het dorpje was mooi en net bruisend genoeg naar onze smaak.
Side note 1: rommel kopen werd een zwaard voor onze zoon en een ring voor mij.
Het aantal keren dat wij onze weerapps verversten, viel niet meer te tellen. Elke dag opnieuw hadden we hoop, en elke dag opnieuw viel het tegen. Dit keer viel het me zwaar. En ja, natuurlijk ben ik dankbaar voor alles wat we wél hebben, maar vandaag kreeg ik dit rothumeur moeilijk gekeerd. Na een teleurstellende wandeling besloot ik met negentien graden en regen solo te gaan cruisen door Franse dorpjes — onder het mom van medicijnen en sigaretten halen. Even weg. Even muziek luisteren. Even alleen zijn met dit vervelende hoofd. Uiteindelijk vond ik een stukje moed terug en hadden we nog lichte vlagen van een leuke dag. Tot de avond viel...
We wilden naar de plaza (de bar bij het zwembad), maar buikloop en een flinke ruzie met onze zoon beslisten anders. Ook dit is vakantie met je gezin: soms valt het tegen. Maar de leuke dagen overschaduwen de mindere.
Nieuwe dag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. We ontwaakten met een vleugje zon en dat gaf energie. De warmte brandde tussen de dikke wolken door en als verslaafden probeerden we elk beetje op te vangen. Het werd een fijne dag. We aten de lekkerste pannenkoeken van ons leven in een Franse crêperie, konden zwemmen, lezen, schrijven en liefdevol samenzijn. Rust en relax stonden centraal. Een amateuristische theatervoorstelling in de plaza en twee biertjes zonder kraag sloten deze echte vakantiedag af.
De zon! Nog nooit in mijn 39-jarig bestaan heb ik deze grote bol met heet gas zo aanbeden. Ze was er gewoon! We kregen weer een vakantiedag zoals een vakantiedag hoort te zijn: lezen bij het zwembad, een vette lunch en heerlijk dik braden aan het spit.
Vandaag las ik in een boek over het Amerikaanse festival Burning Man. Mijn hoofd sloeg op hol en ik dagdroomde over alles wat ik de komende twintig jaar nog wil ondernemen.
De afgelopen jaren heb ik veel geleerd over mindset. Mijn vrouw heeft een burn-out gehad, enkele jaren geleden, en geeft me regelmatig handvatten om mijn brein te sturen en sussen. De bewolking en het relatief slechte weer begon ik te accepteren en ik voelde me een beetje thuiskomen. Ik deed wasjes, reed naar de supermarkt zonder navigatie en voelde me lokaal worden tijdens het zelfverzekerd rondscheuren in de Franse haarspeldbochten.
Onze zoon had inmiddels een vriendje gemaakt op de camping. Ik weet zeker: ouders die dit lezen, voelen wat ik voel. Dit gun je je kind. Kind blij, ouders blij. We leerden de ouders van het vriendje kennen, en het werd een ouderwetse partij “daydrinking”.
De hamburgers werden later die avond met één oog naar de pan gebakken, maar wel met een vredig en voldaan gevoel.
Een tijdje geleden werd ik aangesproken door een vriendin over mijn onrust. Samen hadden we altijd gezegd dat we naar Ibiza zouden gaan als we veertig worden (in 2026). Toen ik over mijn onrust werd benaderd, voelde ik me gekwetst, alsof ik werd beoordeeld op mijn persoonlijkheid. Vandaag keek ik naar mezelf en gaf ik haar gelijk. Rusten en ontspannen lukte gewoon niet. Ik wilde bewegen: naar de sigarenboer, rijden, douchen, tutten, muziek luisteren — allesbehalve stilzitten. En dat was precies wat zij benoemde...
Kan ik wel relaxen?
Wil ik altijd naar het volgende?
Het antwoord vrees ik.
Precies op de mooiste dag was ik Mevrouwtje Onrust.
Maar vechten tegen mezelf wil ik niet meer.
Zoals ik al eerder vertelde, had ons zoontje een vriendje. Thuis vraagt hij al jaren of er iemand mag blijven logeren, en vandaag was dé dag. Zo gezellig en aandoenlijk. Giechelen en kletsen. Ze genoten zichtbaar van elkaar.
Onze laatste dag in deze groene streek was aangebroken.
We gingen doen waar we goed in zijn: eten, drinken, en van stoel naar ligbed en terugrollen. Onze nieuwe campingvrienden waren gezellig, we zaten op het terras terwijl de kindjes speelden.
Klinkt als vakantie, toch?
